In de druppel herken je de oceaan.

Etty Hillesum schreef in haar bekende dagboek:

“Je moet met jezelf leven alsof je met een heel volk leeft. En in jezelf ga je dan alle goede en slechte eigenschappen van de mensheid herkennen. En als je anderen wilt vergeven, moet je eerst leren je eigen slechte eigenschappen te vergeven.”

Vanaf het moment dat ik ontdekte dat ik mijn woorden kon gebruiken om onrecht in de wereld aan de kaak te stellen ben ik het gaan gebruiken. Op de barricaden! In felle discussies. Van deelnemen aan demonstraties tot aan een school bezetten aan toe. In gevecht met het onrecht in de wereld! Met de gevestigde orde. Ik wist wel wat goed was. En wat fout.
Een ‘echte’ wereldverbeteraar  

Mijn drijfveer was de wereld verbeteren tot een wereld waarin we in vrede kunnen leven. Niets mis met zo’n drijfveer. Toch? Tot ik ontdekte dat de manier waarop ik die wereld wilde verbeteren zelf aan verbetering toe was. Dat ik net zo kon vechten, dat ik net zo dogmatisch in mijn overtuigingen kon zijn als dat wat ik bevocht. Ik ontdekte dat wat ik in de buitenwereld zag een reflectie was van mijn binnenwereld. Dat ik daar het werk te doen had. Het gevoel van onrecht te onderzoeken had. Dat ik mijn strijd ‘tegen’ om te buigen had naar leven ‘voor’…

Als echte ‘padvinder’ ga ik die weg. Iedere keer een beetje verder. Een ander inzicht wat me een breder uitzicht geeft.
Leren in compassie met mezelf te zijn.
Mezelf te vergeven dat ik net zulke missers maak als die ik zie in en bij anderen.
Toe te staan dat ik zo langzaam ga als het langzaamste deel in mij.

Het vraagt om onverzettelijk te zijn aan m’n innerlijk. Trouw aan ‘mijn’ waarheid die niet de waarheid van een ander hoeft te zijn. Meer en meer ben ik er van gaan houden. Van de weg die zich vanzelf ontvouwt door haar te gaan